Nieuws

verbergen

Talloze bomen stonden in bloei toen we Valkenburg aan de Geul binnenreden. Wat een cadeautje! Na een relaxte start met koffie/thee en echte vlaai op vrijdagmiddag volgde het weekend, vol met samenkomsten in de Kloosterkerk en workshops, buiten of in Hotel Voncken. Lekker veel zingen met Judith en haar geweldige band, goede toespraken van Dirk, napraten en bidden. Marijke zorgde voor de nodige humor (en soms een traan); wat hebben we veel gelachen! Het weekendteam regelde overheerlijke lunches en de speciale theetjes van Zita en Jaap vonden gretig aftrek. Tussendoor gingen veel vrouwen even naar buiten voor een wandeling door de heuvels of om even te snuffelen in de winkeltjes om de hoek.

Wat bijzonder om te zien hoe God aan het werk was tijdens het weekend, we voelen ons zo gezegend!

Birgitta heeft prachtige foto's gemaakt, dus je kunt nog even nagenieten. Sommige foto's zijn zo mooi: mocht je ze zelf willen hebben, dan kun je ze downloaden tegen een kleine vergoeding.

Let op: de foto's blijven niet het hele jaar beschikbaar, dus check ze op tijd!

Foto's weekend

Momenteel zijn we druk met het afronden van de laatste facturen en natuurlijk: het regelen van een volgend Ontmoetingsweekend. We hopen dat deze weer in het voorjaar van 2025 in Valkenburg plaatsvindt, maar.. houd daarvoor onze site, social media en de pagina van Truetickets in de gaten!

En ja, er worden ook plannen gemaakt voor een vrouwenreis…. Maar daar gaat nogal wat tijd overheen. We laten het weten zodra er meer bekend is!

verbergen

Nienke (22)

Ik woon in Groningen en studeer daar pedagogische wetenschappen. Daarnaast ben ik actief lid van christelijke studentenvereniging Navigators, waar ik twee jaar in een praise & worshipband heb gezongen en saxofoon gespeeld. Muziek heeft altijd een grote rol in ons gezin gespeeld en het lijkt me erg leuk om met m'n zusje Loes en m'n moeder samen op het Elan-weekend te spelen en te zingen.

Loes (21)

Hoi, ik ben Loes! Op dit moment zit ik in het tweede jaar als zangeres op de Popacademie in Enschede. Elke dag ben ik met mijn passie bezig en dat vind ik super tof! Naast school, werk ik bij oudere mensen om hen te helpen in het huishouden en om gezellig een praatje met ze te maken. Ik vind het fijn om wat voor anderen te kunnen betekenen. Ik heb super veel zin in het weekend en vind het heel leuk om dit samen met mijn zus Nienke en mijn moeder Judith te doen. Met Christijn en Jan-Paul erbij zijn we helemaal compleet!

Jan-Paul (29) en Christijn (25)

Naast de familie Koedoot, reizen ook de broers Jan-Paul en Christijn af naar Zuid-Limburg. Doordeweeks werkt Jan-Paul als software developer in Dalfsen en Christijn als podcastredacteur bij de EO. In het weekend komen ze vaak achter hun bureau vandaan om te spelen in de kerk: Jan-Paul achter het drumstel en Christijn als gitarist. 'We zien ernaar uit om de aanbidding te mogen begeleiden!'

verbergen

Opgeslokt

Als Judith 50 is, overlijdt haar vader en wordt ze helemaal opgeslokt door de zorg voor haar gezin, haar zieke moeder en door haar werk als pianodocent. 'Ik voelde me in die periode wat gedeprimeerd en leeg doordat ik vooral aan het geven was. Ik wilde zo graag weer creatief zijn en liederen schrijven. Maar op dat moment wist ik niet hoe ik dat aan moest pakken.' Uiteindelijk besluit ze contact op te nemen met Lee Ann Vermeulen die creatieve mensen coacht. Spontaan ontstaat er dan een lied over haar vader en groeit bij Judith het idee om een CD over hem te maken.

Leeftijd hoeft geen beperking te zijn

Lee Ann helpt haar allereerst om goed voor zichzelf te zorgen. Ook stelt ze heel concrete vragen als: 'Wanneer komt je CD uit? Met wie wil je werken? Hoe is je planning?' Tijdens dit proces heeft Judith regelmatig zo haar twijfels: 'Wie zit nou te wachten op een CD over mijn vader?' Maar langzamerhand komt ze tot het besef dat haar verhaal een unieke muzikale uiting is, waar anderen herkenning en troost in kunnen vinden. En dat het iets is waar ze zelf enorm veel voldoening en plezier uit kan halen. 'Ik ontdekte ook meer over wie ikzelf ben en wat ik mooi vind.' Judith 2.0 beseft dat leeftijd helemaal geen beperking hoeft te zijn om nieuwe talenten te ontwikkelen en nieuwe wegen in te slaan.

Nieuwe kansen

De CD met liedjes over haar vader, die ze 'De Erfenis' heeft genoemd, is er gekomen. En daarmee is ze ook het land in gegaan. Maar dan breekt Corona uit. 'Ik kon niet meer optreden en geen pianoles meer geven. Maar ik had geleerd om nieuwe kansen te zien en die aan te pakken. Ooit had ik tijdens mijn MBO-opleiding drie maanden stage gelopen bij een schildersbedrijf. Nu besloot ik om huisschilder te worden.' Ondanks dat dit werk best zwaar is, vindt Judith het heerlijk om te doen. Het is een verrassende wending in haar leven. 'Naar de toekomst toe wil ik nieuwsgierig blijven naar wat er op mijn pad komt. Ondertussen blijf ik natuurlijk muziek maken.'

Zingen en dansen met het hele gezin

'Muziek zit ook bij mijn man Jacob in de genen. Hij zingt goed en is een echte performer. Vroeger dansten en zongen we vaak samen met onze dochters na het eten op muziek van Michael Jackson. Heerlijk!'

'Geloof was voor mij als kind vanzelfsprekend'

Wat het geloof betreft ben ik op dit moment heel veel aan het bevragen. Ik kom uit een gelovig gezin. Mijn ouders trouwden na de oorlog en waren toen Gereformeerd. Mijn vader was in die tijd kerkorganist. Voordat ik geboren werd, is mijn moeder genezen van een hernia tijdens de genezingscampagne op het Malieveld in Den Haag. Ze hebben toen de Heilige Geest ontvangen en wilden volwassen gedoopt worden. Zo zijn ze in de vrijere (pinkster)kringen terechtgekomen. Mijn vader speelde altijd op conferenties en bij tentcampagnes. Geloof was voor mij als kind vanzelfsprekend. Maar toen ik tiener was, heb ik mij er wel tegen afgezet. Het botste vooral met mijn moeder. Toen ik een jaar of 19 was en mijn zus bij Jeugd met een Opdracht zat, begon mijn geloof weer te groeien, mede door het goede contact met mijn zus, die fulltime bij Jeugd met een Opdracht ging werken. Toen herstelde ook de relatie met mijn moeder.'

'Ik had vroeger meer antwoorden dan nu'

'Kort voor haar overlijden vroeg ik haar: 'Mam, heb je wel eens getwijfeld?' 'Nee,' zei ze, 'nooit.' Maar ik wel. Ik had vroeger meer antwoorden dan nu. Zo heb ik bijvoorbeeld vragen bij het overlijden van een goede vriend van ons, die ervan overtuigd was dat hij zou genezen. Toch houd ik bewust de kern van het Evangelie vast. Ik geloof dat God de wereld heeft gemaakt, dat Hij liefde is en dat Hij zijn Zoon heeft gezonden voor onze zonden. Want ik heb Hem ervaren in mijn leven, zowel in de alledaagse dingen als in de pittige tijden.'

Totaal onverwacht

'In 2005 kreeg Jacob kanker. Dat bericht kwam toen voor ons totaal onverwacht. De zondag voordat we dit akelige nieuws hoorden, had ik de zangleiding in onze gemeente. Ik had het lied 'Veilig rustend in uw armen, Heer' gekozen om in de dienst te zingen. Bij de voorbereiding en toen ik het zong op het podium moest ik zó huilen. En dat terwijl ik toen nog niet wist wat er ons boven het hoofd hing. De woensdag daarop hoorden we dat Jacob kanker had en geopereerd moest worden. Het was een stralend koude dag. Ik ging de vloer in de woonkamer boenen. Schoonmaken is mijn manier om met stress om te gaan. Terwijl ik de vloer lag te boenen en lag te huilen, kwam dit lied in mijn hart. Ik werd helemaal rustig. God was bij me. Ik heb Hem nog nooit zó dichtbij gevoeld,' zegt Judith met tranen in haar ogen. 'Jacob is door het oog van de naald gekropen, maar tijdens zijn hele ziekteperiode was ik rustig en niet bang.'

Gewone woorden

Op dit moment zit Judith in een fijne fase in haar leven. Aan het begin van 2023 (na Corona) neemt ze zich voor om in het nieuwe jaar meer ruimte te maken voor muziek. Want ze vindt schilderen leuk, maar wil daarnaast graag liederen blijven schrijven. Ook omdat ze weet hoe groot de impact daarvan kan zijn. Als ze een lied schrijft, gebruikt ze daarvoor het liefst haar eigen gewone woorden. Of ze neemt een bijbeltekst, waarbij ze de tekst zoveel mogelijk laat zoals die is. 'Wat je doet met de bijbeltekst is dat je de essentie van de tekst versterkt door middel van de melodie en de harmonie. Als een tekst gezongen wordt, spreekt hij nog meer tot je hart en je onthoudt hem ook beter.'

Themalied

Judith vervolgt: 'Afgelopen juni vroeg mijn broer Nando, met wie ik goed over muziek kan sparren: 'En, heb je al wat geschreven?' 'Nee, niks,' zei ik. 'Je moet ook een noodzaak voelen om te schrijven,' zei hij toen. Die noodzaak was er op dat moment niet en ik liet het los. Aan het eind van de zomer vroeg Elles Lans me of ik de aanbidding wilde leiden tijdens het Ontmoetingsweekend. Ik dacht gelijk: ja, dat wil ik! En misschien is het mooi om hier een themalied voor te schrijven.'

Psalm 25

'In september ging Jacob de Camino lopen. Ik was alleen thuis en op een zondagochtend sloeg ik mijn Bijbel open bij Psalm 25. Toen ik daarna naar de kerk ging, werd daar gesproken over de Psalmen, hoe belangrijk die zijn. Thuisgekomen heb ik het lied 'Elke dag weer' geschreven.'

Cadans en ritme

'Hoe ik dat doe? Om te beginnen lees ik de tekst een paar keer hardop. Ik voel de cadans en het ritme ervan en laat de inhoud op me inwerken. En dan komt er langzaam maar zeker muziek bij. Ik had de ruwe versie van dit lied al vrij snel klaar. Maar in december ben ik er samen met mijn broer nog heerlijk mee gaan stoeien. Nu is het echt af!'

De tekst die Judith voor dit lied heeft gebruikt, is Psalm 25 vers 4 en 5:

'Maak mij Heer, met uw wegen vertrouwd,
leer mij uw paden te gaan.
Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij,
want u bent de God die mij redt,
op u blijf ik hopen, elke dag weer.'

Ontspannen op weg gaan

Op de vraag wat deze tekst haar persoonlijk zegt, antwoordt Judith: 'Ik denk vaak in beelden en zie hierbij een pad door een heuvellandschap voor me. Ik zie de weg. Dat ik daarop mag wandelen spreekt me erg aan, want dat doe ik graag. Wandelen met God is voor mij: ontspannen op weg gaan. Maar die waarheid van Hem, dat vind ik wel een spannende. Ik raak soms zo verward door al de meningen om me heen. Ik weet het allemaal niet meer zo goed. Mijn gebed is: 'Heer, ik wil naar de kern toe. Wat is úw waarheid?' Al wandelend wil ik blijven leren. En zo tot de ontdekking komen 'O, dit was een verkeerd pad, ik ga terug.' Door alles heen wil ik Hem blijven zoeken en op Hem blijven vertrouwen. Elke dag weer.'

Ook de andere bandleden stellen zich kort aan ons voor:

Van links naar rechts.: Loes, Nienke, Judith, Jan-Paul en Christijn (met gitaar)

Nienke (22)

Ik woon in Groningen en studeer daar pedagogische wetenschappen. Daarnaast ben ik actief lid van christelijke studentenvereniging Navigators, waar ik twee jaar in een praise & worshipband heb gezongen en saxofoon gespeeld. Muziek heeft altijd een grote rol in ons gezin gespeeld en het lijkt me erg leuk om met m'n zusje Loes en m'n moeder samen op het Elan-weekend te spelen en te zingen.

Loes (21)

Hoi, ik ben Loes! Op dit moment zit ik in het tweede jaar als zangeres op de Popacademie in Enschede. Elke dag ben ik met mijn passie bezig en dat vind ik super tof! Naast school, werk ik bij oudere mensen om hen te helpen in het huishouden en om gezellig een praatje met ze te maken. Ik vind het fijn om wat voor anderen te kunnen betekenen. Ik heb super veel zin in het weekend en vind het heel leuk om dit samen met mijn zus Nienke en mijn moeder Judith te doen. Met Christijn en Jan-Paul erbij zijn we helemaal compleet!

Jan-Paul (29) en Christijn (25)

Naast de familie Koedoot, reizen ook de broers Jan-Paul en Christijn af naar Zuid-Limburg. Doordeweeks werkt Jan-Paul als software developer in Dalfsen en Christijn als podcastredacteur bij de EO. In het weekend komen ze vaak achter hun bureau vandaan om te spelen in de kerk: Jan-Paul achter het drumstel en Christijn als gitarist. 'We zien ernaar uit om de aanbidding te mogen begeleiden!'

verbergen

Over Deborah:

Mijn naam is Deborah Monfils. Ik ben getrouwd en heb twee kinderen: David (7) en Lisa (2). We wonen in Zuid-Limburg, in een gezellig dorpje vlakbij Valkenburg.

Tevreden over je uiterlijk

Naast het moederschap houd ik enorm van schrijven. Dat doe ik als zzp-er voor het middelbare beroepsonderwijs, waar ik lesmodules ontwikkel. Ook werk ik aan mijn eigen boeken: christelijke non-fictie over uiteenlopende onderwerpen die me echt aan het hart gaan. 'Gemaakt tot Gods eer' is mijn debuut. Het gaat over hoe je tevreden kunt zijn met je uiterlijk, op een gezonde, Bijbelse manier. De aanleiding voor dit boek was eigenlijk heel persoonlijk. Toen ik zwanger was van Lisa, werd ik gediagnosticeerd met borstkanker. Het ziekteproces liet me nog meer inzien wat ik belangrijk vind in het leven, maar tot mijn verbazing kon ik me tegelijkertijd nog steeds druk maken om triviale zaken zoals een slecht zittende pruik of een gevoelige huid na de chemo. Ik besloot om te onderzoeken waar onze gedachten over uiterlijk vandaan komen en hoe we in praktische stappen een gezonde blik kunnen ontwikkelen.

Veel verschillende rollen

Ik vind het Ontmoetingsweekend een geweldig initiatief. Wij vrouwen vervullen zo veel verschillende rollen. En juist wanneer er een hoop werk of verantwoordelijkheid op je schouders rust, is het belangrijk om even stil te kunnen staan. Zo'n 'mini-vakantie' kan je energie echt vernieuwen. Het mooiste van het Ontmoetingsweekend vind ik dat je niet alleen een fijn weekend hebt, maar dat je er naderhand ook nog de vruchten van plukt. Door de geloofsverdieping kom je weer tot nieuwe inzichten, die je opbouwen en laten groeien. Het is mijn hoop en gebed dat ik met mijn workshop daar ook aan zal mogen bijdragen!

verbergen

Over Dirk:

Het is de eerste keer dat Dirk spreekt op een vrouwenweekend. Hij vindt het wel een uitdaging en zegt daarover: 'Ik ben benieuwd wat er gebeurt in de interactie met een groep vrouwen. Ze reageren misschien anders dan mannen. Ik vermoed dat zij gemakkelijker kunnen laten zien dat iets ze raakt. Hopelijk valt het een beetje weg dat ik een man ben.'

Vijf zoons

Dirk (45) is al bijna 25 jaar getrouwd met Willina. Ze hebben vijf zoons. De oudste is 22 en de jongste 7. De jongste is hun pleegzoon. Hij kwam in het gezin toen hij anderhalf jaar was. 'Binnenkort hebben we ook een hond,' vertelt Dirk met een glimlach. 'Daar ben ik erg op tegen geweest, maar het is een soort therapiehond voor onze jongste. Hij heeft een hechtingstrauma en daar heeft hij het zwaar mee. Dus nu proberen we alles te doen wat hem en ons kan helpen.'

Goede cadans

Dirk houdt van drukte, maar ook van verstilling en rust. In een goede cadans. Zo geniet hij van de drukte van de stad met al zijn mensen, maar ook van wandelen met zijn zoons, van wildkamperen en mountainbiken.

'Ik ben wat recalcitrant'

Sinds 2017 is hij dominee in de Nieuwe Kerk in Utrecht, een PKN-gemeente met veel hoogopgeleide, jonge leden. Hij wil liever geen doorsnee dominee zijn, zegt hij zelf. 'Ik ben wat recalcitrant. Ik wil graag iets nét even anders doen en probeer zoveel mogelijk mens onder de mensen te zijn en de hiërarchie te doorbreken. Daarom draag ik bijvoorbeeld geen toga. Van ontmoetingen met geïnteresseerde niet-gelovigen leef ik helemaal op. Zij zetten me aan het denken door wat ze zeggen en hoe ze dingen doen.'

Keerpunt

Dirk groeide op in een reformatorisch gezin. Als hij 17 is, gaat hij wel naar de kerk, maar heeft er voor zichzelf al een beetje afscheid van genomen. Zijn evangelische judoleraar, die een rolmodel voor hem is, spreekt veel over het geloof met hem en zijn broer. Op een avond draait hij in de fitnessruimte keihard het lied 'The prodigal son' van Keith Green. Dat lied gaat over de thuiskomst van de verloren zoon. Dirk: 'Ik zie het nog zo voor me: onder de felle tl-balken stond hij flarden van dat lied voor ons te vertalen. En met tranen in zijn ogen zei hij na afloop: 'Het wordt tijd dat je naar Huis gaat, Dirk.' Dat was een belangrijk keerpunt in mijn leven. Als je aan mijn jongens zou vragen: 'Wat is je vaders favoriete bijbelgedeelte?' dan zouden ze zeggen: 'De gelijkenis van de verloren zoon, toch pap?''

Verbijsterende ervaring

'Ik ben niet iemand van heel grote hoogtes en enorm diepe dalen. Maar net als iedere christen ken ik wel hoogte- en dieptepunten in mijn geloof. Verschillende mensen die dichtbij me stonden zijn overleden. Die periodes van verlies en rouw waren zwaar. Ook wat mijn geloof betreft. En tijdens mijn studie theologie was het verbijsterend voor me om te merken dat ik sommige dingen niet meer geloofde. Wat heel mooi was, was dat God toen onverwacht langszij kwam. Hij gaf iemand tijdens een conferentie een 'woord van kennis' voor mij. En wat diegene over me zei, klopte zó. Ik dacht: hoe kun je dit nou weten, dit móet van God komen.'

Niet alleen maar glorie

'Met ons opgroeiende gezin zitten we op dit moment in een heftige periode. De zorg voor en om onze pleegzoon vraagt veel van ons nu hij in een moeilijke fase zit. Dit heeft ook z'n weerslag op de rest van het gezin. Ook in de kerkelijke gemeente komt er nogal wat op me af: verdrietige dingen in het pastoraat, mensen die afscheid nemen van het geloof. Er is zoveel om te voelen dat het leven niet alleen maar glorie is…'

Support zoeken

'Hoe ik met dit soort dieptepunten omga? Ik probeer vol te houden en me te laten dragen door het gebed van anderen. Ik zoek support bij mijn vrouw en mijn bidgroep door er met hen over te praten. Bij twijfel zeg ik tegen mezelf: 'Dit is wat ik geloof, al geloof ik het nu even niet.' Ik heb gemerkt dat als ik stug doorga, ik het vertrouwen en de kracht ook wel weer ontvang. Het draait niet om mij maar om God.'

Geloven is …

'Door alles heen Jezus volgen' dat is geloven. Door alles heen je vastgehouden weten en je vastklampen aan God. Terugkijkend op je leven zeggen: 'U was er wel.' Jezus is ons door de dood heen voorgegaan naar het leven. Dat is ook ons perspectief. Geloven doe je in het kader van die belofte.'

Eenheid in verscheidenheid

Het Ontmoetingsweekend is een weekend voor vrouwen van allerlei kerkelijke achtergronden, of ze nou gereformeerd, evangelisch of rooms-katholiek zijn. Wat vindt Dirk daarvan? 'In Utrecht heb ik goed contact met een charismatische rooms-katholieke priester en met pinkstervoorgangers. Zij komen bij ons op de bidstond. We merken dat we elkaar nodig hebben om het vol te houden. Het is natuurlijk een uitdaging om het over de verschillen te hebben, zonder dat het ruzie wordt. Verscheidenheid is een gegeven, maar verdeeldheid is een probleem. Wat zou het mooi zijn als vrouwen van verschillende achtergronden elkaar tijdens het weekend van Elan echt kunnen ontmoeten en er eenheid in verscheidenheid is.'

verbergen

Over Judith:

Met 3 dochters, een man en een poes is Judith's gezin compleet. Alhoewel: alleen de man en de poes wonen nog thuis. Sinds 2023 heeft de laatste dochter het huis verlaten en is een nieuwe fase aangebroken. Muziek is altijd de rode draad geweest in haar leven en ze heeft met haar piano vele diensten, conferenties en artiesten begeleid. Ze ontdekte ook dat songwriting op haar lijf geschreven was en schreef voor samenzang (opwekking) en solisten. Sinds 2017 ging ze 'solo' met haar debuut-album 'de Erfenis' - een eerbetoon aan haar overleden vader. Tijdens Corona gooide ze het roer om en begon met een eigen schildersbedrijf (haar opleiding vóór het conservatorium) waarmee ze nu met veel plezier kleur brengt in/op vele huizen. Als ze niet schildert of pianoles geeft, geniet ze van lekker koken (én eten natuurlijk!), naar de sauna gaan, lezen, wandelen en hardlopen. En het liefst samen met haar gezin of vrienden!

Over het Ontmoetingsweekend zegt ze:

'Ik hou van muziek, goede gesprekken, lekker eten, Zuid-Limburg en van God. In dit vrouwenweekend komt dat allemaal mooi bij elkaar! Dat ik dan ook nog de aanbidding mag leiden is een voorrecht. Ik kijk ernaar uit!'